Nudzi mi się, czyli kolejna próba grupowego fanficka :3

Nie tyle, że stanął z nim oko w oko, lecz przechadzając się na tamtejszej plaży zobaczył jak na kogoś wrzeszczy. Postanowił, że lepiej zostać w cieniu, niczym agent 007 kamuflując się najlepiej jak potrafi. Rozłożył dookoła siebie parawany, parasol, koc i z lornetką w ręku dyskretnie przyglądał się bratu.

• 1. POLSKAIPARAWANY*

Dżemozław jeszcze chwilę wymieniał się głośnymi wyrazami z innymi, ale ze swojej kryjówki Dżemosław, niestety, nie słyszał dokładnie o czym mówił. Nagle ich wymiana zdań się zakończyła, a zły brat zaczął się powoli oddalać, rozglądając się dookoła, jakby chciał się upewnić, że nikt go nie widział. Dżemosław ucieszył się w duchu, gdy jego barykada z prawanów okazała się skuteczna, ale jego radość wyparowała równie szybko, jak się pojawiła, kiedy uświadomił dobie, że Dżemozław odchodzi, a on nie jest w stanie przenieść kryjówki ze sobą. Owinął się więc kocem i, wyglądając jak ogromny kokon, z lornetką przytkniętą do twarzy, zaczął skakać za nim, bo koc uniemożliwiał mu inne ruchy. 

Dobrze, że Dżemozław nie zauważył, że przez całą drogę śledził go skaczący kokon.

Brat Dżemozława skręcił w boczną uliczkę, a już po chwili znalazł się w dużym samochodzie w hipisowskim stylu. W nadziei, że nikt nie domyśli sie, że w takim samochodzie może się ukrywać ktoś taki jak on, wybrał jeden z najbardziej dziwacznych i kolorowych modeli na złomowisku. 

Okazało się niestety, że samochód nie chce odpalić. Dżemosław próbował kilka razy, usiłował nawet nakarmić pojazd dżemem, ale bezskutecznie. W końcu uznał, że kolejne próby są bez sensu i poszukał innego, równie dziwacznego auta. Jednak ledwie siadł za kierownicą, usłyszał za sobą niski głos:

- Hej, ty, co robisz w mojej furze?

Dżemosław aż podskoczył na dżwięk tego głosu, ponieważ rozpoznał w nim groźny głos brata. Wiedział, że już nie żyje i jedyne co mu pozostało to improwizacja.

- T-to twoja fura? - zapytał lekko odwracając głowę w stronę Dżemozława, jednak uniemożliwiał mu to koc, w który był zawinięty.

- Czekaj, czekaj. - Brat Dżemosława zmrużył oczy przyglądając się mu. - Skąś cię kojarzę...

- Doprawdy? - spytał Dżemosław. Ledwo powstrzymał się od rzucenia ripostą typu "no nie wiem, może brata?"

- Ach, to ty dzisiaj sprzedawałeś te gofry przy plarzy, pamiętam. - powiedział, a jego na jego twarzy zagościł grymas zapewne imitujący uśmiech. - Smaczne były.

W tamtej chwili Dżemosław uznał, że albo jego brat jest tak głupi, albo koc to najlepszy kamuflaż na świecie.

- Ale mimo, że twoje gofry są dobre, nie pozwolę ci zostać w moim aucie. Wypad! - wrzasnął Dżemozław, a jego brat usłuchał. Uznał, że dla jego misji lepiej będzie, jeśli nie będzie się z nim wykłócał.

Wysiadł więc i zniknął za pobliskimi drzewami. Zaczaił się tam i czekał, co zrobi jego wróg. Ten wsiadł do swojego auta (choć Dżemosław przeczuwał, że prawdziwym właścicielem jest ktoś inny) i odjechał.

Muszę go dogonić, pomyślał. Tylko jak? Nie mam samochodu ani czasu na szukanie jakiegoś innego pojazdu...

Wtem tuż obok jego kryjówki przejechała taksówka. Dżemosław zatrzymał ją, wsiadł i nakazał kierowcy gonić auto w kolorach tęczy. Jednak za późno się zorientował, że za kierownicą siedziała Magda Gezler.